Hej kochani, kochane!
Przepraszam, że tak długo nie dodawałam, ale nie miałam transferku. Żadnego dostępu do Was, do fejsa, i innych cudowności internetuu <3
Postaram się to nadrobić, o ile ktoś będzie czytał ;))
Rano nie było nic nadzwyczajnego. Rodzice jak zwykle chwalili Michała, a
mnie ? Cóż. Wystarczy jedno wspaniałe dziecko. W szkole musiałam
opowiedzieć o wszystkim Amelii, bo w końcu to moja najlepsze
przyjaciółka. Próbowała mnie pocieszyć, ale jej się nie udało. Mówiła,
że dobrze się stało. Czy aby na pewno? Było mi źle, a jednak uważałam
tak samo.
Na śmierć zapomniałam, że dziś miał być sprawdzian z fizyki! W ogóle się
nie przygotowałam, jak nic dostane jedynkę. Reszta lekcji przeleciała
szybko, chociaż myślami byłam gdzie indziej. Tylko co godzinę
przyjaciółka pytała mnie:
- Jak się czujesz?
-W porządku. – odpowiadałam jak robot.
Na jednej przerwie podeszła do mnie Bożena, aby się upewnic czy nie
jesteśmy już razem. Wyglądała na zmartwioną. Powiedziała mi, że zrobi
wszystko, abyśmy do siebie wrócili.
-To nie może być tak, że się kochacie a jesteście osobno. Zobaczysz ja z
nim pogadam i będzie Cie błagał, żebyś do niego wróciła.
-Daj spokój, już nie chce. – powiedziałam jej i sobie poszłam.
I mówiłam prawdę, już go nie potrzebuje. Prawda, byłam trochę załamana
ale to nie pierwszy raz i pewnie nie ostatni. Powiedziałam Amelii
również o tej całej sprawie z Erykiem. Ucieszyła się, że się spotykamy.
Na jednej lekcji podsunęła mi kartkę:
Myślę, że nie jesteś Erykowi obojętna. Coś do Ciebie czuje. ;)
Oczywiście ja w to nie wierzyłam. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Lekcje
dobiegły końca i powoli poszłam do domu. Tam przygotowałam obiad,
zjadłam go sama, bo Michał miał trening a rodzice w pracy. Nie miałam
nic zadane, bo to już prawie koniec roku. Wzięłam się do pisania podań
do szkół. Imię, nazwisko, pesel, adres, dane rodziców. I kilka razy to
samo. Męczyło mnie to. Włączyłam sobie muzykę, hip-hop który dobrze
robił mi na złe samopoczucie.
Na biurku leżały porozwalane moje piosenki, które przeglądałam rano
myśląc że zaśpiewam. Było już po czwartej, gdy ktoś zapukał do moich
drzwi.
-Cześć.
To był Eryk. Uśmiechał się w olśniewający sposób, jak tylko on potrafi.
Był ubrany w zieloną koszulkę i czarne spodnie. Włosy miał rozwiane co
tylko dodwało mu otuchy. Na ramieniu miał zarzucony plecak.
-Hej. Co słychać?
-W porządku.
- Co Ty tu robisz? – zapytałam.
-Hm. Dzwoniłem ale nikt nie podchodził, a słyszałem muzykę to pomyślałem, że wejdę skoro było otwarte.
-Tak, tak oczywiście. Zapomniałam, że mieliśmy się spotkać. – uśmiechnęłam się niewinnie.
-Nie szkodzi. – podszedł do biurka i zaczął przeglądać zeszyt z
piosenkami. Nie przeszkadzało mi to bo on i moja przyjaciółka jako
jedyni mieli do nich dostęp.
Czytał właśnie jedną z moich pierwszych piosenek i uważał, że jest
najlepsze chociaż ja miałam inne zdanie. Sądziłam, że to najgorsze co
może być a on coraz szerzej się uśmiechał. Wyłączyłam muzykę.
-Co robisz? – zapytał mnie.
-Wypełniam podanie do szkoły.
-O super! To w końcu na co składasz?
-Ekonomik – odparłam. Eryk chodził do tej samej szkoły do której ja miałam iść tylko, że na informatykę.
-Fajnie, że będziemy w tej samej szkole. Tylko ja dwie klasy wyżej.
-Dobre i to – mruknęłam i złożyłam ostatni podpis. – Koniec! –
wykrzyknęłam. – Jeszcze tylko trzeba zawieźć. No i zdjęcia zrobić.
-Hej, przecież ja Ci mogę zawieźć.
-Wiem ale nie chcemy z dziewczynami iść w piątek do szkoły i sama
zawieziemy. – Uśmiechnęłam się. – Dobra fotograf otwarty do piątej.
Przygotuje się tylko i pójdziemy zrobić zdjęcia, co? A potem zobaczymy
jaki to miałeś pomysł.
Poszłam do łazienki się odświeżyć i dziesięć minut później wróciłam do
przyjaciela w zupełnie innym stroju i w lekkim makijażu. Miałam teraz na
sobie czarne leginsy i granatową tunikę na krótki rękaw. Wzięłam
okulary w białych oprawkach, które idealnie pasowały. Włosy zostawiłam
rozpuszczone, i razem wszystko stanowiło świetny efekt.
-Ładnie wyglądasz. – powiedział.
-Dzięki. – uśmiechnęłam się szczerze.
Wyszliśmy z domu, zamknęłam drzwi na klucz i szliśmy powoli, blisko siebie. Zbyt blisko. Odsunęłam się kawałek.
-Ja nie gryzę – rzucił i roześmiał się.
-Wiem – mruknęłam.
Pogoda była świetna, słońce mocno świeciło i ucieszyłam się, że wzięłam
okulary. Przynajmniej mnie nie raziło. Fotograf znajdował się dwie ulice
dalej, niż dom Eryka więc mijając go zobaczyliśmy jego siostrę.
Pomachałam do niej a ona do nas.
-Kas… - usłyszałam.
-Tak?
-A właściwie to nic – powiedział.
-No mów.
-No naprawdę nic.
-Okej.
Zadziwiał mnie. Ostatnio zachowywał się dziwnie. Nie mogłam go rozgryźć.
Resztę drogi przebyliśmy w milczeniu. Fotograf był na ulicy Ważnej,
mieścił się w małym budynku, w którym był również fryzjer. Budynek był
pomalowany na żółto. Weszliśmy do środka. Nikogo nie było prócz pani
Agiw, która robiła zdjęcia.
-Dzień dobry. – powiedzieliśmy równo z Erykiem. Pani Magda do nas podeszła.
-Witam. – uśmiechnęła się. Miała około trzydziestu lat ale nadal
wyglądała olśniewająco. Mogłaby być modelką. Studio było nie wielkie i
podzielone na dwie części. Jedna część służyła za punkt sprzedaży a
drugie do robienia zdjęć.
-Co was sprowadza?
-Chciałam zrobić zdjęcia legitymacyjne. – zdjęłam okulary.
-Oczywiście. Pewnie do szkół, co?
Pokiwałam głową.
-Dobrze, usiądź tam – wskazała mi krzesło. – Cztery czy osiem?
-Osiem – powiedziałam.
-Do jakiej szkoły idziesz? – zrobiła jedno zdjęcie na próbe.
-Technikum Ekonomiczne.
-We Wrocławiu? – wydawała się zainteresowana. I była słynęła z tego, że
interesowała się każdym kto do niej przychodził. I nie tylko.
-Aha. – zgodziłam się.
-Dobra możemy zaczynać. Rozluźnij się, usiądź przodem do mnie. –
podeszła bliżej. – Patrz w aparat, zachowuj się naturalnie. O tak.
Uśmiechnij się. – zrobiła już kilka zdjęć. – Myśl o czymś miłym.
I pomyślałam. Pomyślałam o tym, że miło by było pocałować Eryka. Zdjęcie wyszło doskonałe.
-Cudownie, teraz wybierz sobie jedno. – podała mi aparat, przejrzałam
zdjęcia ale wiedziałam, że i tak wybiorę to kiedy pomyślałam o
pocałunku. Eryk doradził mi to samo.
-Świetny wybór. Zdjęcia będą gotowe za dziesięć minut.
- Dobrze, poczekamy na zewnątrz. – zapłaciłam i wyszliśmy przed budynek.
Usiadłam na schodach, które prowadziły do studia. Było mi jakoś
dziwnie, gorąco i… jakoś nie swojo. Czekaliśmy nie dziesięć lecz
piętnaście minut, nie rozmawialiśmy bo Eryk rozmawiał przez telefon.
Pani Magda przyszła, dać mi zdjęcia.
-Dziękuje. – powiedziałam i uśmiechnęłam się.
-To Twój chłopak? – zapytała mnie. Zdziwiłam się.
-Nie.. przyjaciel – powiedziałam.
-A już myślałam, była by z was świetna para. Mam wrażenie, że to o nim myślałaś podczas ostatniego zdjęcia.
-Można tak powiedzieć – zarumieniłam się. – Skąd pani wie?
-Och Kasandro, to widać. Pożeracie się wzrokiem.
-Hm.. nie możliwe. – mimo to uśmiechałam się.
Eryk skończył rozmawiać i podszedł do nas.
-O czym piękne panie rozmawiają?
-O niczym - odpowiedziałam szybko uśmiechając się tajemniczo do pani Magdy. – idziemy? – zapytałam go.
-Pewnie, a gdzie masz okulary?
Zanim zdążyłam coś powiedzieć poszedł do środka i wrócił z nimi.
-Do widzenia pani.
-Do zobaczenia. – odpowiedziała i wróciła do studia. Miała kolejnych klientów.
Eryk podał mi okulary, założyłam je.
-To teraz czas na mój szalony pomysł. – powiedział tajemniczym głosem.
-Powiesz mi co to za plan?
-Nie – uśmiechnął się szeroko. – Wszystko w swoim czasie.
Idąc zastanawiałam się co też mu przyszło do głowy. Znowu szedł za
blisko mnie. Odsunęłam się delikatnie, żeby nic nie zauważył a mimo to…
-Znowu się odsuwasz? Boisz się mnie? Przecież nie zrobię ci krzywdy
mała. – dał mi kuksańca tym samym przysuwając się do mnie. Tym razem się
nie odsunęłam – No tak już lepiej. To jak tam w szkole idzie? Kiedy
wyniki testów?
-Nie wiem. A w szkole jak to w szkole. Miałam dziś sprawdzian i totalnie
go zawaliłam, będę musiała poprawić, żeby zachować czwórkę z fizyki na
koniec.
-Uda Ci się mała. Zawsze się udaje. – mrugnął do mnie. O co mu chodziło?
Zachowywał się w ostatnim czasie dziwnie. Ale w jego towarzystwie
czułam się lepiej niż w samotności. Dlatego wolałam się z nim spotkać
niż się męczyć myślami o Dawidzie.
-Dzięki – mruknęłam i zarumieniłam się.
-Ej, Ty się rumienisz? – zachichotał.
Doszliśmy już do końca ulicy i było skrzyżowanie kolejnych. Zachodnia i
Jurajska. Skręciliśmy w zachodnią. Rzadko tu bywałam bo nikt z moich
znajomych tu nie mieszkał. Było tu kino i basen, ale nie chodziłam tu z
Dawidem. On nigdy nie chciał, zawsze mieliśmy tylko siedzieć w domu.
Sami. Westchnęłam.
-Co się stało? – zapytał mnie od razu przyjaciel.
-Och nic, ja tylko… - przerwałam. Nie mogłam mu powiedzieć, ze tęsknie
za byłym chłopakiem, bo on myślał, że to nadal mój chłopak. Nie chciałam
żeby wiedział, że ze mną zerwał. – Po co tu jesteśmy? – zmieniłam
temat. Eryk wyglądał na zaniepokojonego.
-Ostatnio dziwnie się zachowujesz mała. – i kto to mówi. – Możesz mi
powiedzieć o co chodzi? – nadal nie odpowiedział na moje pytanie.
-O nic – syknęłam. Chciałam żeby dał już spokój.
-Okej, w porządku. Nie to nie – chyba był zawiedziony. - Jesteśmy na miejscu.
Staliśmy przed nie wielkim, drewnianym domkiem. Obok niego stał garaż,
który w przeciwieństwie do domu wykonany był z cegieł. Eryk poprowadził
mnie przez duże podwórko, na którym rosło mnóstwo roślin, a jakaś
dziewczynka bawiła się w piaskownicy. Nie zwróciła na nas uwagi.
Doszliśmy do garażu, drzwi były otwarte. Eryk przepuścił mnie przodem i
zamknął je za nami. W środku było już dwóch chłopaków. Jeden z nich
trzymał gitarę, a obok niego stała perkusja. Eryk przyprowadził mnie na
próbę zespołu! O nie. Westchnęłam.
-Kas, poznaj chłopaków. To Marek – wskazał na chłopaka stojącego pod
ścianą, miał blond włosy, zielone oczy i był tego samego wzrostu co ja.
Był szczupły, ale nie chudy, uśmiechnął się i ukazały mi się dołeczki.
Był słodki.
-Cześć – przywitał się.
-A tamten to Damian – drugi chłopak był brunetem o długich włosach
związanych w kucyk. Brązowe oczy świetnie do niego pasowały. Był wyższy o
de mnie, ale nie od Eryka. Zbudowany był jak zawodowy sportowiec.
Również był przystojny. Już mnie nie dziwiło dlaczego tyle dziewczyn
lubi ich zespół. Trzech przystojniaków to wystarczający powód. A oprócz
tego grali świetnie kawałki. Dopóki mięli wokalistkę. Pierwszy raz
widziałam tych dwóch z bliska.
-Miałeś racje Eryk! Ślicznotka z niej – uśmiechnął się, podszedł do mnie
i wyciągnął rękę. Podałam mu moją, a on zamiast mi ją uścisnąć czego
się spodziewałam, pocałował.
-Ee.. dzięki – zarumieniłam się. – Fajnie was poznać.
-Cała przyjemność po naszej stronie - odparł Marek.
-To ile masz latek? Szesnaście, siedemnaście? – spytał Damian a ja poczułam, że jeszcze bardziej się rumienię.
-Co Ty chłopie, nie uczyli Cie, że kobiet się nie pyta o wiek? –
klepnął go lekko w plecy, a ten go pchnął. Chcąc nie chcąc, już ich
polubiłam.
-Nie szkodzi, tak właściwie to mam piętnaście – spojrzeli na mnie z niedowierzeniem. – No co?
-Nie wyglądasz na tyle, nie stary? – zwrócił się do Marka.
-No nie ale i tak jest śliczna – wyszczerzył zęby w uśmiechu. Damian poszedł w jego ślad, uśmiechnęłam się do nich lekko.
-Dzięki – mruknęłam i spojrzałam na nich filuternie spod rzęs.
-Może pokaże Ci jak się gra na perkusji? – zapytał z nadzieją Marek.
-Ej spadaj! Ja jej pokaże jak grać na gitarze – zaoponował Damian.
-Zapomnij, byłem pierwszy!
-No i co z tego? Liczy się lepszy, a nie pierwszy.
Podobało mi się to, że się tak o mnie kłócili. Chyba im wpadłam w oko.
Zostawiłam ich samych i podeszłam do Eryka, który stał kilka metrów
dalej. Był do mnie odwrócony tyłem, więc zakradłam się do niego powoli,
chciałam go przestraszyć, byłam coraz bliżej…
-Nie uda Ci się to – powiedział i się odwrócił.
-Szkoda, ale jeszcze będę miała kiedyś okazje. Możesz mi powiedzieć po co mnie tu przyprowadziłeś?
-Wspominałem coś, że odeszła Magda, pamiętasz?
Skinęłam głową.
-I szukamy nowej wokalistki. O tym Ci nie wspominałem.
-I co ja mam z tym wspólnego? – patrzył na mnie a kąciki jego ust
wędrowały powoli w górę. – O nie. – jęknęłam. – Nie zgadzam się. Nawet
mnie nie zapytałeś.
-Bo wiem, że byś się nie zgodziła. Dlatego wolałem Cie tu przyprowadzić i
zobaczymy jak sobie poradzisz. Gadałem z chłopakami i zgodzili się
spróbować.
-Nie ma mowy! Wychodzę.
Spanikowałam. Nikt nigdy nie słyszał jak śpiewam, no oprócz Eryka, Ameli
i mamy, która kiedyś mnie podsłuchała. Nie miałam zamiaru śpiewać w
zespole, żeby każdy mnie słyszał. Co to, to nie.
-Chłopacy! Ej! Przestańcie się kłócić! Kas chce sobie iść!
Od razu spojrzeli na nas i po chwili stali za mną. Posmutnieli.
-Przepraszamy Kas, tylko zostań.
-Zachowujemy się jak idioci, wiemy o tym.
-Zostań – poprosił Damian.
-Kas chce iść bo nie chce śpiewać, a nie przez was. Ale macie racje, idiotami to jesteście – Eryk wyszczerzył zęby.
-Dlaczego nie? – spytał Marek.
-Nigdy nie śpiewałam z nikim, ani przed nikim. Nie wiem czy bym
potrafiła, i chyba nawet nie chce. Wole żeby nikt nie wiedział o tym, że
śpiewam jak nikt nie słucha.
-Ale tak to by Cię wszyscy słuchali mała. Masz świetny głos i ma prawo
to słyszeć każdy! A my potrzebujemy wokalistki. Z Tobą moglibyśmy
stworzyć świetny zespół. Jesteś nawet lepsza niż Magda.
-Kas – jęknął Marek. – chociaż spróbuj. Co masz do stracenia?
-Nie wiem. Tylko trzy osoby dotychczas mnie słyszały i wolałabym, aby tak zostało.
-Dlaczego? – zapytali chórem wszyscy trzej chłopcy i się roześmiali. Ja też.
-Możemy zrobić tak; zaśpiewasz z nami piosenke czy dwie i jeśli Ci się spodoba siedzenie z nimi dłużej niż pięc minut..
-Ej to z Tobą się nie da wytrzymać – rzucił Damian.
-Właśnie! – wsparł go Marek.
-Więc, jeśli Ci się spodoba – zignorował ich. – to zostaniesz z nami. A
jeśli nie to zaśpiewamy tylko na koncercie. Zgódź się Kas. Już
rozmawiałam z Twoją mamą i zapewniałem ją że wystąpimy. Bez wokalistki
nie możemy, a teraz nie mogę jej zawieźć.
-Przynajmniej na koncercie – dodał prosząco Damian.
I co ja miałam zrobić? Odmówić trzem wspaniałym chłopakom wystąpienia w
ich zespole? Zespół też był wspaniały. Ech, przynajmniej na koncert.
-Zgoda. – powiedziałam
-Hura! – ucieszył się Damian. – Witaj w naszych szeregach.
-Ale przecież wy w ogóle nie wiecie jak ja śpiewam.
-Ufamy Erykowi na słowo, jak mówi, że jesteś świetna to tak jest – mrugnął do mnie.
To zaczynało się robić irytujące.
-To jak, zaczynamy próbę? Musimy zobaczyć co nasza mała Kas potrafi. – uśmiechnął się.
Uderzyłam go lekko w ramie.
-Nie jestem mała! – ale już sama się śmiałam. – Ja nawet nie znam waszych piosenek.
Spojrzeli po sobie.
-Jeszcze żebyśmy jakieś mieli. Magda odchodząc zabrała wszystkie, mówiła, że możemy śpiewać te które znamy ale nie chcemy.
-Dlatego wziąłem coś od Ciebie – dodał Eryk i wyjął z plecaka mój zeszyt z piosenkami.
-Skąd to masz? – zapytałam go z wyrzutem.
-Zabrałem jak poszłaś się przebrać. Słuchaj Kas, nie złość się. Te
piosenki są świetne, muszą w końcu ujrzeć światło dzienne a nie tylko
leżą schowane w szafie. Widziałem jak chowałaś – zdążył dodać za nim go
zapytałam skąd to wie.
-Przecież nic z tego nie nadaje się na koncert.
Chłopcy uśmiechnęli się. Chyba ich uszczęśliwiłam zgadzając się. Bo przecież już się zgodziłam.
-Na pewno coś się znajdzie – rzekł Marek i wszyscy trzej pogrążyli się w czytaniu moich tekstów.
Miałam chwilę czasu, aby rozejrzeć się po pomieszczeniu. Ściany były
siwe, podłoga taka sama, tylko dzięki kolorowemu oświetleniu było tu
przytulnie. Perkusja zajmowała tylnią część garażu, a naprzeciw niej na
przeciwnej ścianie stała kremowa kanapa. Usiadłam na niej podczas, gdy
chłopcy szukali jakiegoś hitu. Jakby się coś nadawało. Na ścianach
wisiało kilka obrazów, które właściwie nic nie przedstawiały. Pokój był
ponury, przydałoby się tu coś zmienić.
Damian spojrzał w moją stronę uśmiechając się szeroko. Odwzajemniłam mu
się tym samym i wrócił do czytania tekstów. Chłopcy sprawiali wrażenie
jakby im się podobało.
-Dobra idę do domu, chcecie coś do picia? Będę za parę minut – powiedział do nas Damian.
-Cole – powiedział Marek.
-Cole – dodał Eryk
-To samo, proszę – dodałam i mrugnęłam do niego.
-Chyba się zakochałem – powiedział Damian i wyszedł z garażu.
-Ona i tak jest zajęta – krzyknął za nim Eryk.
Posmutniała. Po co o tym wspomniał? Przecież nic nie wiedział.. czułam się coraz gorzej nie mówiąc mu o tym.
czwartek, 5 września 2013
piątek, 23 sierpnia 2013
Część trzecia
Siedziałam w domu, jedząc obiad gdy ktoś zapukał do drzwi. Poszłam otworzyć i byłam bardzo zaskoczona.
-Dawid? Co Ty tutaj robisz? – zapytałam rozkojarzona.
-Jak to co? Przyszedłem odwiedzić moją dziewczynę. To tak się teraz wita chłopaka? – podszedł do mnie i pocałował w policzek. – Nie wpuścisz mnie, kochanie?
-Hm, oczywiście, wejdź – odsunęłam się od drzwi, aby go przepuścić. Poszliśmy do kuchni, wciąż byłam na niego zła. – Chcesz coś do picia, jedzenia?
-Nie, dzięki ale Ty sobie nie przerywaj, smacznego.
-Dzięki – mruknęłam i wróciłam do jedzenia. Wolałabym żeby go tu nie było. – Więc co Cie sprowadza?
-Po prostu przyszedłem odwiedzić moją dziewczynę – uśmiechnął się czarująco, ale nic to nie pomogło.
-A nie uważasz, że powinieneś mnie najpierw uprzedzić? Może miałam jakiś inne plany?
-A miałaś?
-Tak!
-Ups. Nie pomyślałem o tym. Chciałem się z Tobą zobaczyć – ta jasne. – pomyślałam.
Nic nie odpowiedziałam tylko jadłam w milczeniu. Siedział naprzeciw mnie i zachowywał się jakby nigdy nic się nie stało. No cóż, może dla niego. Nie miałam zamiaru spędzić z nim tego dnia. Musiałam porozmawiać z Erykiem.
-No to co to za plany? – zapytał.
-Muszę porozwieszać ogłoszenia o koncercie.
-Ach, tak. Żaden problem, pójdę z Tobą. – ucieszył się.
-Nie. – odpowiedziałam.
-Jak to nie? – zdziwił się. – Ty chyba sobie żartujesz.
-Nie, nie żartuje.
-Zawsze chcesz się spotkać wtedy kiedy ja nie mam czasu! A jak mam to masz to gdzieś.
-Już się z kimś umówiłam. – skłamałam. Zamierzałam iść do Eryka..albo i nie. W każdym razie nie miałam ochoty na jego towarzystwo.
-Doprawdy? Niby z kim?
-Z Erykiem. – odparłam cicho.
-Że co?! Co to twój nowy chłopak? Szybka jesteś. Nawet nie skończyłaś z jednym.
-To nie jest mój żaden chłopak tylko przyjaciel! I w przeciwieństwie do Ciebie on się mną interesuje! – krzyczałam. Byłam zdenerwowana.
-Ja się nie interesuje? Ja?
-Cały czas spotykasz się tylko z kolegami! Dla mnie nie masz czasu, a i nawet jak mnie gdzieś przypadkiem zobaczysz to nawet się nie przywitasz!
-To dlatego potem obściskujesz się z tym kretynem?!
-On nie jest kretynem tylko Ty nim jesteś! I się z nikim nie obściskuje. – ściszyłam głos. Miałam go dość. – A nawet jeśli to mam prawo mieć kogoś z kim mogę spędzać czas skoro Ciebie już nie obchodzę!
-Obchodzisz mnie tylko nie mam za dużo czasu!
-Oczywiście, ale dla Adriana i kilku innych to masz, prawda? - miałam łzy pod powiekami. Z trudem panowałam nad sobą.
-Wiesz co? Idź sobie do tego swojego Eryczka! Ja mam cię dość! Z nami koniec. – powiedział to po czym wyszedł, a mi poleciały łzy. Łzy gniewu i bólu.
Dokończyłam obiad i zmyłam naczynie po sobie. Cały czas płacząc. Poszłam do pokoju, rzuciłam się na łóżko, aby płakać w poduszkę. Czułam się coraz gorzej. Oszukana. Zawiedziona. I… zmęczona? Powieki zamykały mi się, łzy ustępowały. Odpłynęłam w świat snów.
Śniło mi się…
Stałam na środku jakiejś polany. W koło trawa i drzewa. Nie znałam tego miejsca. Koło mnie coś leżało, jak by ubrania, ale nie wiedziałam bo wzrok miałam zamglony. Uklękłam i zaczęłam oglądać. Były to spodnie- bryczesy. Obok nich leżał toczek i stały sztyblety. Strój do jazdy konnej. Po co komy strój w środku lasu? I do kogo należał?
Nagle przeniosłam się w inne miejsce. Pokój Nie był duży lecz przestronny, było w nim mało rzeczy. Łóżko, szafa i półka zawieszona na ścianie.. a obok półki wisiał na haku strój do jazdy konnej. Co jest grane? O co chodzi? Zastanawiałam się i nie mogłam tego rozgryźć. Po co mi strój? Może miałam go założyć? Nie, z pewnością nie.
I znów przeniosłam się w inne miejsce. Tym razem był to sklep z wszystkim co potrzebne koniom wyścigowym. Również ze strojem.
-Kas – ktoś powiedział. – Kas, obudź się.
Otworzyłam oczy i zobaczyłam mamę. Leżałam we własnym łóżku w pokoju.
-Kas, zasnęłaś.
-Tak mamo, byłam zmęczona. Położyłam się tylko na chwile. Przynajmniej taki miałam zamiar. Która godzina?
-Dziewiętnasta. Nie porozwieszałaś ogłoszeń, prawda?
-Nie, przepraszam mamo. Mogę się tym zająć teraz. – podniosłam się i usiadłam.
-Nie musisz. Obudziłam Cie teraz, abyś mogła w nocy spać.
-Ale ja mogę iść. Zresztą i tak nie mam co robić, przynajmniej się czymś zajmę.
-No nie wiem, sporo tego jest więc może zająć dużo czasu. Nie chce żebyś wracała późno. – a od kiedy to ona się o mnie martwi?
-W porządku, poproszę Eryka, aby ze mną poszedł. Będzie mnie pilnował.
-Jeżeli chcesz..
-Jasne! – krzyknęłam i poszłam do łazienki. Wszystko żeby tylko się czymś zająć. Wziełam błękitną teczkę w której miałam ogłoszenia. Wyszłam do garażu, wzięłam rower i pięć minut później stałam już pod drzwiami przyjaciela. Nie byłam pewna czy jednak to był dobry pomysł. Podniosłam rękę i zadzwoniłam. Po chwili otworzyła siostra Eryka.
-O cześć Kas. Wchodź! – odsunęła się a ja weszłam do małego korytarzyka.
-Jest Eryk?
-Jasne, w kuchni. Chodź
Poszłam za nią przez salon, który był urządzony w staroświecki sposób. Stare meble, świeczki zamiast lamp, ale tacy już byli rodzice Eryka, którzy to urządzili- staroświeccy. Teraz Eryk z siostrą Marzeną mieszkali sami, bo rodzice zmarli rok lata temu w wypadku samochodowym. Rodzeństwo miało tylko nie liczne obrażenia. To wtedy zaprzyjaźniłam się z Erykiem. Potrzebował kogoś, a my znaliśmy się od dziecka. Od tego czasu we wszystkim się wspieramy. Jego siostra miała dwadzieścia dwa lata, dlatego nie letni Eryk mógł z nią mieszkać.
Weszłyśmy do małej kuchni, która w przeciwieństwie do salonu była bardzo nowoczesna. Wszystkie najnowsze sprzęty elektryczne, światło i pięknie dobrane kolory ścian do mebli.
-Hej- przywitałam się. Eryk robił lekcje.
-Cześć Kas- uśmiechnął się. Mnie nie było stać na taki gest. Podszedł do mnie i pocałował w policzek.
-Hm.. chyba przeszkadzam.
-Nie, skąd! – zaprotestował. Marzena wyszła. – Pisze wypracowanie, ale właściwie mam czas do piątku. Zdążę napisać. Co tam masz? – zapytał wskazując teczkę.
-To ogłoszenia o zbliżającym się koncercie. Musze je porozwieszać i miałam taką nadzieje, że mi pomożesz. Ale jeżeli nie chcesz to…
-Jasne, że pomogę. – przerwał mi. – Dokończę kiedy indziej. Ile tego masz?
-Sporo. Miałam zrobić to po szkole ale.. – zawahałam się. Nie chciałam mówić o tym co się wydarzyło. Najlepiej nikomu. – zasnęłam. – dokończyłam .
-Okej, to co idziemy? Długa noc przed nami – zażartował. Wyszliśmy przed dom.
-Przyjechałam rowerem, więc możemy albo jechać albo iść.
-Lepiej pojedźmy bo inaczej nie skończymy do rana.
Poszedł po Swój rower a ja tymczasem wyszłam do ulicy. Było ciepło, chociaż wiał lekki wiatr. Czułam się okropnie. Zmęczona, marzyłam tylko o tym aby pójść znowu spać i nie myśleć o niczym innym. Nagle przypomniał mi się sen. Strój do jazdy konnej..Hm, poszukam później w senniku.
-To co, jedziemy? – zapytał mnie Eryk.
-Pewnie. – odpowiedziałam z udawanym entuzjazmem chociaż tak naprawdę chciałam umrzeć.
* * *
Po skończeniu zadania, pojechaliśmy do parku. Zaczynało się już zciemniać, ale mimo to było ciepło. W końcu był już czerwiec! Jeszcze trochę i koniec szkoły. Do końca tygodnia trzeba zawieźć podania do szkół, ale o tym to później.
Eryk siedział koło mnie na ławce i wydawał się zamyślony.
-O czym myślisz? – zapytałam.
-Tak się zastanawiam, czy… - przerwał i spojrzał na mnie dziwnie. W tym wzroku coś się kryło tylko nie byłam pewna co. – O której masz byś w domu? – domyśliłam się, że to nie o to chodziło. Ale jak nie chce powiedzieć, to co będę naciskać, nie?
-Nie wiem.- odparłam i wzruszyłam ramionami. Szczerze mówiąc to teraz nie chciałabym w ogóle wracać. Mogłabym tak siedzieć z przyjacielem do końca życia. Z dala od problemów i wszystkiego.
Zapadła długa, krępująca cisza. Było słychać huczenie sowy i odgłosy innych ptaków. Z oddali dochodziło miauczenie kota.
-Eryk – powiedziałam cicho. Nie wiem nawet czy mnie usłyszał. – Chciałam Cię przeprosić za wczoraj, zachowałam się podle.. – przerwałam, nie wiedziałam co dalej.
-O czym Ty mówisz, dziewczyno? Nie masz mnie za co przepraszać. – odparł za nim zdążyłam coś dodać.
-A właśnie, że mam. Kiedy byłam smutna, ba, zrozpaczona to Ty próbowałeś mnie pocieszyć. A ja jak zupełna idiotka wyrzuciłam Cię za drzwi. Przestraszyłam się, że… - urwałam. Mam mu powiedzieć, że bałam się, że coś sobie pomyśli? O nie. – przepraszam.
Przez chwile siedzieliśmy w milczeniu po czym Eryk uśmiechnął się do mnie, swoim najlepszym uśmiechem. Jaki on przystojny!
-Nie gniewam się, mała. Przecież nic się nie stało. – znowu się uśmiechnął, tym razem czule. – A teraz może powiesz mi jaki masz problem? Widzę ze cos Cię dręczy.
Jaki on spostrzegawczy.
-Nie mam żadnego problemu, wszystko jest w porządku. – skłamała. Nie chciałam się mu żalić, że moje życie jest w totalnej rozsypce.
-Jak chcesz, ale w razie czego to wiesz, wal do mnie jak w dym. – wydawał się zaniepokojony.
-Oczywiście. Ach przypomniało mi się. Mama prosiła, abym Cie zapytała czy nie chcecie wystąpić na koncercie? Mówi, że im więcej zespołów tym lepiej. Ja uważam, że to byłabym świetna reklama dla was, jesteście świetni!
-Bardzo chętnie, ale nie możemy. Magda odeszła. – Magda to ich wokalistka. Miała naprawdę świetny głos. Oprócz niej i Eryka w zespole był Marek- perkusista i Damian, który grał na gitarze tak samo jak Eryk. Ja też czasem grałam ale nikt po za rodziną o tym nie wie. Pisałam też piosenki, ale o tym z kolei nie wie rodzina a wie Eryk i Amelia. Oraz Dawid. Chociaż go to nigdy nie interesowało.
Westchnęłam. Szkoda. Talent się marnuje- pomyślałam. Zamiast tego na głos powiedziałam;
-Ja też mam zaśpiewać ,ale chyba się wycofam. Nie mam ochoty.
Chyba mnie słuchał bo skinął głową.
-Lepiej się już zbierajmy, mała co?
-Jasne ale tyle razy CI mówiłam. – poczekałam aż na mnie spojrzy i dodałam. – Nie jestem mała! – krzyknęłam i zaczęłam go łaskotać.
Chwile później przechwycił moje zamiary i sam mnie zaczął łaskotać. Śmialiśmy się, przyciśnięci do siebie, wygłupiając się i nagle spadliśmy z ławki,
-Auć!- krzyknęliśmy jednocześnie i zaczęliśmy się śmiać. – Nic Ci nie jest? – zapytał mnie.
-Nie, a Tobie?
-Też. To wracamy?
Skinęłam głową a on wstał i pomógł mi. Potknęłam się w wpadłam prosto w jego ramiona. To było coś! Od razu utonęłam w jego zielonych, pięknych oczach. Przejechał palcem po moim policzku, a ja poczułam się jakoś dziwnie. Żołądek mi się ścisnął, co to ma znaczyć? Odsunęłam się od niego nie pewnie, wzięliśmy rowery i w milczeniu jechaliśmy do domu. Byliśmy na drugim końcu miasta, więc zajęło nam to trochęczasu. Pod moim domem pożegnaliśmy się, ale nie było to zwykłe pożegnanie. Zamiast jak zawsze pocałować mnie w policzek, zrobił to prawie w usta! Szkoda, że prawie – myślałam. Opanuj się! Przecież on myśli, że nadal masz chłopaka, po za tym jesteście tylko przyjaciółmi.
Westchnęłam i weszłam do domu. Rodzice w salonie oglądali telewizję więc poszłam do nich. –Hej, już wróciłam jeśli was to interesuje. Wszystkie ogłoszenia co do jednego rozwieszone, a Eryk nie może grać na koncercie. Nie mają wokalistki.
-A Ty skarbie? Przecież mogłabyś śpiewać z nimi. – podsunął ojciec.
-Zapytam. – nie miałam zamiaru jednak tego robić. – mogę już iść? Jestem potwornie zmęczona. – na dowód ziewnęłam.
-Zjedz coś najpierw. – rzuciła mama. Widać było, że nie chcą mnie tu.
-Nie jestem głodna, dobranoc. – rzuciłam i wyszłam. Nikt mi nie odpowiedział. Wzięłam z pokoju piżamę i poszłam pod prysznic.
To dziwne. Przy Eryku czułam, że żyje, że chce żyć. A teraz? Nie chciało mi się nic. Owszem był moim przyjacielem, ale nikim więcej wiec nie wiem dlaczego tak bardzo chciałam się z nim spotykać. Czułam się przy nim inaczej niż z każdym innym chłopakiem. Poważnie! Nawet z Dawidem się tak nie czułam. A przecież to mój chłopak i kochałam go. To był mój chłopak. Już nie jest i nie będzie. Było mi źle i smutno ale i odczuwałam ulgę. Dobrze się stało, przynajmniej nie będzie więcej mnie olewał, i tak miał mnie gdzieś.
Kiedyś mi przejdzie i się poprawi a wtedy może będę gotowa na nowy związek. Mam nadzieje, że Eryk będzie przy mnie w tym czasie, bo ja sama zwariuje. Jak bym miała siedzieć w domu, nic nie robić tylko myśleć to ja się wykończę. Zdecydowanie lepiej spędzać z kimś wolny czas. Z różnych źródeł wiem, że najgorsze to zamknąć się w sobie.
Wyszłam z pod prysznica, wytarłam się, wzięłam szczotkę i zaczęłam rozczesywać włosy. Miałam proste blond włosy, sięgające do połowy pleców. Lubiłam je czesać, chociaż nie wiem czemu. To była taka moja mała obsesja. Oprócz tego miałam przeciętne rysy, zwykłe brązowe oczy, chociaż jedno było jasne a drugie ciemne, zauważyła to tylko moja przyjaciółka. No i rodzice. Miałam metr sześćdziesiąt cztery wzrostu więc nie byłam jakaś nadzwyczajna. A moja figura? Nie byłam szczupła i mimo tego co mi mówił każdy dokoła uważałam, że jestem za gruba. Trzeba coś z tym w końcu zrobić.
Poszłam do pokoju i położyłam się do łóżka. Chciałam zasnąć, i mieć wszystkie problemy za sobą przynajmniej na jeden dzień. Jutro znowu pójdę do szkoły i musze zacząć wypełniać podania. Umówiłam się z przyjaciółkami, że w piątek je zawieziemy. Składałyśmy papiery do technikum, na profil ekonomiczny. Koniecznie chciałyśmy być razem. Jutro będę musiała wypełnić to wszystko i pójść do fotografa zrobić sobie odpowiednie zdjęcia.
Zasypiałam już, gdy usłyszałam, że dostałam sms’a. Początkowo chciałam to zignorować i udawać, ze już śpię ale może to coś ważnego? Sięgnęłam telefon z szafki obok lóżka i zobaczyłam, że napisał Eryk. Wyświetliłam wiadomość:
Mam nadzieje, że jeszcze nie śpisz, a jak śpisz to najwyżej odpiszesz mi rano. Mam świetny pomysł, ale do tego potrzebuje Ciebie. Chciałbym żebyśmy się spotkali jutro jeżeli nie spotykasz się czasem ze swoim chłopakiem.
Poczułam ukłucie w żołądku.
Jutro jestem wolna.
Napisałam i wysłałam. Co też on mógł wymyśleć? Kolejny zwariowany pomysł?
Świetnie w takim razie jestem u Ciebie jutro o 16.30. Mam nadzieje, że Ci pasuje? Do zobaczenia. Buziaki
Uśmiechnęłam się.
Pewnie, że mi pasuje. Dobranoc.
Wysłałam, odłożyłam i zasnęłam z dobrą myślą, że mam takiego przyjaciela.
ktoś to wgl czyta ? ;))
-Dawid? Co Ty tutaj robisz? – zapytałam rozkojarzona.
-Jak to co? Przyszedłem odwiedzić moją dziewczynę. To tak się teraz wita chłopaka? – podszedł do mnie i pocałował w policzek. – Nie wpuścisz mnie, kochanie?
-Hm, oczywiście, wejdź – odsunęłam się od drzwi, aby go przepuścić. Poszliśmy do kuchni, wciąż byłam na niego zła. – Chcesz coś do picia, jedzenia?
-Nie, dzięki ale Ty sobie nie przerywaj, smacznego.
-Dzięki – mruknęłam i wróciłam do jedzenia. Wolałabym żeby go tu nie było. – Więc co Cie sprowadza?
-Po prostu przyszedłem odwiedzić moją dziewczynę – uśmiechnął się czarująco, ale nic to nie pomogło.
-A nie uważasz, że powinieneś mnie najpierw uprzedzić? Może miałam jakiś inne plany?
-A miałaś?
-Tak!
-Ups. Nie pomyślałem o tym. Chciałem się z Tobą zobaczyć – ta jasne. – pomyślałam.
Nic nie odpowiedziałam tylko jadłam w milczeniu. Siedział naprzeciw mnie i zachowywał się jakby nigdy nic się nie stało. No cóż, może dla niego. Nie miałam zamiaru spędzić z nim tego dnia. Musiałam porozmawiać z Erykiem.
-No to co to za plany? – zapytał.
-Muszę porozwieszać ogłoszenia o koncercie.
-Ach, tak. Żaden problem, pójdę z Tobą. – ucieszył się.
-Nie. – odpowiedziałam.
-Jak to nie? – zdziwił się. – Ty chyba sobie żartujesz.
-Nie, nie żartuje.
-Zawsze chcesz się spotkać wtedy kiedy ja nie mam czasu! A jak mam to masz to gdzieś.
-Już się z kimś umówiłam. – skłamałam. Zamierzałam iść do Eryka..albo i nie. W każdym razie nie miałam ochoty na jego towarzystwo.
-Doprawdy? Niby z kim?
-Z Erykiem. – odparłam cicho.
-Że co?! Co to twój nowy chłopak? Szybka jesteś. Nawet nie skończyłaś z jednym.
-To nie jest mój żaden chłopak tylko przyjaciel! I w przeciwieństwie do Ciebie on się mną interesuje! – krzyczałam. Byłam zdenerwowana.
-Ja się nie interesuje? Ja?
-Cały czas spotykasz się tylko z kolegami! Dla mnie nie masz czasu, a i nawet jak mnie gdzieś przypadkiem zobaczysz to nawet się nie przywitasz!
-To dlatego potem obściskujesz się z tym kretynem?!
-On nie jest kretynem tylko Ty nim jesteś! I się z nikim nie obściskuje. – ściszyłam głos. Miałam go dość. – A nawet jeśli to mam prawo mieć kogoś z kim mogę spędzać czas skoro Ciebie już nie obchodzę!
-Obchodzisz mnie tylko nie mam za dużo czasu!
-Oczywiście, ale dla Adriana i kilku innych to masz, prawda? - miałam łzy pod powiekami. Z trudem panowałam nad sobą.
-Wiesz co? Idź sobie do tego swojego Eryczka! Ja mam cię dość! Z nami koniec. – powiedział to po czym wyszedł, a mi poleciały łzy. Łzy gniewu i bólu.
Dokończyłam obiad i zmyłam naczynie po sobie. Cały czas płacząc. Poszłam do pokoju, rzuciłam się na łóżko, aby płakać w poduszkę. Czułam się coraz gorzej. Oszukana. Zawiedziona. I… zmęczona? Powieki zamykały mi się, łzy ustępowały. Odpłynęłam w świat snów.
Śniło mi się…
Stałam na środku jakiejś polany. W koło trawa i drzewa. Nie znałam tego miejsca. Koło mnie coś leżało, jak by ubrania, ale nie wiedziałam bo wzrok miałam zamglony. Uklękłam i zaczęłam oglądać. Były to spodnie- bryczesy. Obok nich leżał toczek i stały sztyblety. Strój do jazdy konnej. Po co komy strój w środku lasu? I do kogo należał?
Nagle przeniosłam się w inne miejsce. Pokój Nie był duży lecz przestronny, było w nim mało rzeczy. Łóżko, szafa i półka zawieszona na ścianie.. a obok półki wisiał na haku strój do jazdy konnej. Co jest grane? O co chodzi? Zastanawiałam się i nie mogłam tego rozgryźć. Po co mi strój? Może miałam go założyć? Nie, z pewnością nie.
I znów przeniosłam się w inne miejsce. Tym razem był to sklep z wszystkim co potrzebne koniom wyścigowym. Również ze strojem.
-Kas – ktoś powiedział. – Kas, obudź się.
Otworzyłam oczy i zobaczyłam mamę. Leżałam we własnym łóżku w pokoju.
-Kas, zasnęłaś.
-Tak mamo, byłam zmęczona. Położyłam się tylko na chwile. Przynajmniej taki miałam zamiar. Która godzina?
-Dziewiętnasta. Nie porozwieszałaś ogłoszeń, prawda?
-Nie, przepraszam mamo. Mogę się tym zająć teraz. – podniosłam się i usiadłam.
-Nie musisz. Obudziłam Cie teraz, abyś mogła w nocy spać.
-Ale ja mogę iść. Zresztą i tak nie mam co robić, przynajmniej się czymś zajmę.
-No nie wiem, sporo tego jest więc może zająć dużo czasu. Nie chce żebyś wracała późno. – a od kiedy to ona się o mnie martwi?
-W porządku, poproszę Eryka, aby ze mną poszedł. Będzie mnie pilnował.
-Jeżeli chcesz..
-Jasne! – krzyknęłam i poszłam do łazienki. Wszystko żeby tylko się czymś zająć. Wziełam błękitną teczkę w której miałam ogłoszenia. Wyszłam do garażu, wzięłam rower i pięć minut później stałam już pod drzwiami przyjaciela. Nie byłam pewna czy jednak to był dobry pomysł. Podniosłam rękę i zadzwoniłam. Po chwili otworzyła siostra Eryka.
-O cześć Kas. Wchodź! – odsunęła się a ja weszłam do małego korytarzyka.
-Jest Eryk?
-Jasne, w kuchni. Chodź
Poszłam za nią przez salon, który był urządzony w staroświecki sposób. Stare meble, świeczki zamiast lamp, ale tacy już byli rodzice Eryka, którzy to urządzili- staroświeccy. Teraz Eryk z siostrą Marzeną mieszkali sami, bo rodzice zmarli rok lata temu w wypadku samochodowym. Rodzeństwo miało tylko nie liczne obrażenia. To wtedy zaprzyjaźniłam się z Erykiem. Potrzebował kogoś, a my znaliśmy się od dziecka. Od tego czasu we wszystkim się wspieramy. Jego siostra miała dwadzieścia dwa lata, dlatego nie letni Eryk mógł z nią mieszkać.
Weszłyśmy do małej kuchni, która w przeciwieństwie do salonu była bardzo nowoczesna. Wszystkie najnowsze sprzęty elektryczne, światło i pięknie dobrane kolory ścian do mebli.
-Hej- przywitałam się. Eryk robił lekcje.
-Cześć Kas- uśmiechnął się. Mnie nie było stać na taki gest. Podszedł do mnie i pocałował w policzek.
-Hm.. chyba przeszkadzam.
-Nie, skąd! – zaprotestował. Marzena wyszła. – Pisze wypracowanie, ale właściwie mam czas do piątku. Zdążę napisać. Co tam masz? – zapytał wskazując teczkę.
-To ogłoszenia o zbliżającym się koncercie. Musze je porozwieszać i miałam taką nadzieje, że mi pomożesz. Ale jeżeli nie chcesz to…
-Jasne, że pomogę. – przerwał mi. – Dokończę kiedy indziej. Ile tego masz?
-Sporo. Miałam zrobić to po szkole ale.. – zawahałam się. Nie chciałam mówić o tym co się wydarzyło. Najlepiej nikomu. – zasnęłam. – dokończyłam .
-Okej, to co idziemy? Długa noc przed nami – zażartował. Wyszliśmy przed dom.
-Przyjechałam rowerem, więc możemy albo jechać albo iść.
-Lepiej pojedźmy bo inaczej nie skończymy do rana.
Poszedł po Swój rower a ja tymczasem wyszłam do ulicy. Było ciepło, chociaż wiał lekki wiatr. Czułam się okropnie. Zmęczona, marzyłam tylko o tym aby pójść znowu spać i nie myśleć o niczym innym. Nagle przypomniał mi się sen. Strój do jazdy konnej..Hm, poszukam później w senniku.
-To co, jedziemy? – zapytał mnie Eryk.
-Pewnie. – odpowiedziałam z udawanym entuzjazmem chociaż tak naprawdę chciałam umrzeć.
* * *
Po skończeniu zadania, pojechaliśmy do parku. Zaczynało się już zciemniać, ale mimo to było ciepło. W końcu był już czerwiec! Jeszcze trochę i koniec szkoły. Do końca tygodnia trzeba zawieźć podania do szkół, ale o tym to później.
Eryk siedział koło mnie na ławce i wydawał się zamyślony.
-O czym myślisz? – zapytałam.
-Tak się zastanawiam, czy… - przerwał i spojrzał na mnie dziwnie. W tym wzroku coś się kryło tylko nie byłam pewna co. – O której masz byś w domu? – domyśliłam się, że to nie o to chodziło. Ale jak nie chce powiedzieć, to co będę naciskać, nie?
-Nie wiem.- odparłam i wzruszyłam ramionami. Szczerze mówiąc to teraz nie chciałabym w ogóle wracać. Mogłabym tak siedzieć z przyjacielem do końca życia. Z dala od problemów i wszystkiego.
Zapadła długa, krępująca cisza. Było słychać huczenie sowy i odgłosy innych ptaków. Z oddali dochodziło miauczenie kota.
-Eryk – powiedziałam cicho. Nie wiem nawet czy mnie usłyszał. – Chciałam Cię przeprosić za wczoraj, zachowałam się podle.. – przerwałam, nie wiedziałam co dalej.
-O czym Ty mówisz, dziewczyno? Nie masz mnie za co przepraszać. – odparł za nim zdążyłam coś dodać.
-A właśnie, że mam. Kiedy byłam smutna, ba, zrozpaczona to Ty próbowałeś mnie pocieszyć. A ja jak zupełna idiotka wyrzuciłam Cię za drzwi. Przestraszyłam się, że… - urwałam. Mam mu powiedzieć, że bałam się, że coś sobie pomyśli? O nie. – przepraszam.
Przez chwile siedzieliśmy w milczeniu po czym Eryk uśmiechnął się do mnie, swoim najlepszym uśmiechem. Jaki on przystojny!
-Nie gniewam się, mała. Przecież nic się nie stało. – znowu się uśmiechnął, tym razem czule. – A teraz może powiesz mi jaki masz problem? Widzę ze cos Cię dręczy.
Jaki on spostrzegawczy.
-Nie mam żadnego problemu, wszystko jest w porządku. – skłamała. Nie chciałam się mu żalić, że moje życie jest w totalnej rozsypce.
-Jak chcesz, ale w razie czego to wiesz, wal do mnie jak w dym. – wydawał się zaniepokojony.
-Oczywiście. Ach przypomniało mi się. Mama prosiła, abym Cie zapytała czy nie chcecie wystąpić na koncercie? Mówi, że im więcej zespołów tym lepiej. Ja uważam, że to byłabym świetna reklama dla was, jesteście świetni!
-Bardzo chętnie, ale nie możemy. Magda odeszła. – Magda to ich wokalistka. Miała naprawdę świetny głos. Oprócz niej i Eryka w zespole był Marek- perkusista i Damian, który grał na gitarze tak samo jak Eryk. Ja też czasem grałam ale nikt po za rodziną o tym nie wie. Pisałam też piosenki, ale o tym z kolei nie wie rodzina a wie Eryk i Amelia. Oraz Dawid. Chociaż go to nigdy nie interesowało.
Westchnęłam. Szkoda. Talent się marnuje- pomyślałam. Zamiast tego na głos powiedziałam;
-Ja też mam zaśpiewać ,ale chyba się wycofam. Nie mam ochoty.
Chyba mnie słuchał bo skinął głową.
-Lepiej się już zbierajmy, mała co?
-Jasne ale tyle razy CI mówiłam. – poczekałam aż na mnie spojrzy i dodałam. – Nie jestem mała! – krzyknęłam i zaczęłam go łaskotać.
Chwile później przechwycił moje zamiary i sam mnie zaczął łaskotać. Śmialiśmy się, przyciśnięci do siebie, wygłupiając się i nagle spadliśmy z ławki,
-Auć!- krzyknęliśmy jednocześnie i zaczęliśmy się śmiać. – Nic Ci nie jest? – zapytał mnie.
-Nie, a Tobie?
-Też. To wracamy?
Skinęłam głową a on wstał i pomógł mi. Potknęłam się w wpadłam prosto w jego ramiona. To było coś! Od razu utonęłam w jego zielonych, pięknych oczach. Przejechał palcem po moim policzku, a ja poczułam się jakoś dziwnie. Żołądek mi się ścisnął, co to ma znaczyć? Odsunęłam się od niego nie pewnie, wzięliśmy rowery i w milczeniu jechaliśmy do domu. Byliśmy na drugim końcu miasta, więc zajęło nam to trochęczasu. Pod moim domem pożegnaliśmy się, ale nie było to zwykłe pożegnanie. Zamiast jak zawsze pocałować mnie w policzek, zrobił to prawie w usta! Szkoda, że prawie – myślałam. Opanuj się! Przecież on myśli, że nadal masz chłopaka, po za tym jesteście tylko przyjaciółmi.
Westchnęłam i weszłam do domu. Rodzice w salonie oglądali telewizję więc poszłam do nich. –Hej, już wróciłam jeśli was to interesuje. Wszystkie ogłoszenia co do jednego rozwieszone, a Eryk nie może grać na koncercie. Nie mają wokalistki.
-A Ty skarbie? Przecież mogłabyś śpiewać z nimi. – podsunął ojciec.
-Zapytam. – nie miałam zamiaru jednak tego robić. – mogę już iść? Jestem potwornie zmęczona. – na dowód ziewnęłam.
-Zjedz coś najpierw. – rzuciła mama. Widać było, że nie chcą mnie tu.
-Nie jestem głodna, dobranoc. – rzuciłam i wyszłam. Nikt mi nie odpowiedział. Wzięłam z pokoju piżamę i poszłam pod prysznic.
To dziwne. Przy Eryku czułam, że żyje, że chce żyć. A teraz? Nie chciało mi się nic. Owszem był moim przyjacielem, ale nikim więcej wiec nie wiem dlaczego tak bardzo chciałam się z nim spotykać. Czułam się przy nim inaczej niż z każdym innym chłopakiem. Poważnie! Nawet z Dawidem się tak nie czułam. A przecież to mój chłopak i kochałam go. To był mój chłopak. Już nie jest i nie będzie. Było mi źle i smutno ale i odczuwałam ulgę. Dobrze się stało, przynajmniej nie będzie więcej mnie olewał, i tak miał mnie gdzieś.
Kiedyś mi przejdzie i się poprawi a wtedy może będę gotowa na nowy związek. Mam nadzieje, że Eryk będzie przy mnie w tym czasie, bo ja sama zwariuje. Jak bym miała siedzieć w domu, nic nie robić tylko myśleć to ja się wykończę. Zdecydowanie lepiej spędzać z kimś wolny czas. Z różnych źródeł wiem, że najgorsze to zamknąć się w sobie.
Wyszłam z pod prysznica, wytarłam się, wzięłam szczotkę i zaczęłam rozczesywać włosy. Miałam proste blond włosy, sięgające do połowy pleców. Lubiłam je czesać, chociaż nie wiem czemu. To była taka moja mała obsesja. Oprócz tego miałam przeciętne rysy, zwykłe brązowe oczy, chociaż jedno było jasne a drugie ciemne, zauważyła to tylko moja przyjaciółka. No i rodzice. Miałam metr sześćdziesiąt cztery wzrostu więc nie byłam jakaś nadzwyczajna. A moja figura? Nie byłam szczupła i mimo tego co mi mówił każdy dokoła uważałam, że jestem za gruba. Trzeba coś z tym w końcu zrobić.
Poszłam do pokoju i położyłam się do łóżka. Chciałam zasnąć, i mieć wszystkie problemy za sobą przynajmniej na jeden dzień. Jutro znowu pójdę do szkoły i musze zacząć wypełniać podania. Umówiłam się z przyjaciółkami, że w piątek je zawieziemy. Składałyśmy papiery do technikum, na profil ekonomiczny. Koniecznie chciałyśmy być razem. Jutro będę musiała wypełnić to wszystko i pójść do fotografa zrobić sobie odpowiednie zdjęcia.
Zasypiałam już, gdy usłyszałam, że dostałam sms’a. Początkowo chciałam to zignorować i udawać, ze już śpię ale może to coś ważnego? Sięgnęłam telefon z szafki obok lóżka i zobaczyłam, że napisał Eryk. Wyświetliłam wiadomość:
Mam nadzieje, że jeszcze nie śpisz, a jak śpisz to najwyżej odpiszesz mi rano. Mam świetny pomysł, ale do tego potrzebuje Ciebie. Chciałbym żebyśmy się spotkali jutro jeżeli nie spotykasz się czasem ze swoim chłopakiem.
Poczułam ukłucie w żołądku.
Jutro jestem wolna.
Napisałam i wysłałam. Co też on mógł wymyśleć? Kolejny zwariowany pomysł?
Świetnie w takim razie jestem u Ciebie jutro o 16.30. Mam nadzieje, że Ci pasuje? Do zobaczenia. Buziaki
Uśmiechnęłam się.
Pewnie, że mi pasuje. Dobranoc.
Wysłałam, odłożyłam i zasnęłam z dobrą myślą, że mam takiego przyjaciela.
ktoś to wgl czyta ? ;))
wtorek, 20 sierpnia 2013
Część druga
Jasne światło wlało się przez okno do pokoju. Kasandra otworzyła oczy,
tylko po to aby odwrócić się na drugi bok. Widziała, że musi wstać mimo
to nie miała ochoty. Nie chciała iść do szkoły i przed wszystkimi
udawać ze wszystko jest dobrze. Kiedy tak nie było.
Rozległo się pukanie do drzwi. Nie zareagowała a po chwili ktoś powtórzył czynność.
-Kasandro - usłyszałam. Mama.
-Już wstaje -odrzekłam.
Pomimo wypowiedzianych słów podniosłam się po pięciu minutach. Zastanawiałam się w co się ubrać. Wzięłam krótką zielono-czarną spodniczkę w kratkę, a do tego białą koszulkę z kotem. Poszłam pod prysznic i po piętnastu minutach zeszłam na dół. Cała rodzina już była; mama, tata a nawet Michał.
- Cześć Kas! – krzyknął do mnie. Uśmiechnęłam się tylko. Nie miałam ochoty na rozmowę.
- Mam dziś mecz! – ekscytował się. – Trener powiedział że jak zagram dobrze to dołączę do drużyny! Czy to nie super?
- Taa - mruknęłam. Nie zwracałam na niego uwagi, mimo to cieszyłam się ze mu się udało. Marzył o tym od zawsze, tylko ja nie miałam takiego entuzjazmu jak on. Nalałam sobie mleko i wrzuciłam płatki. Właściwie to nie byłam głodna, więc wzięłam bardzo mało. Po pięciu minutach byłam już gotowa do wyjścia. Tylko poczekać na Michała.
-Dziś wrócę później – rzekł mój ojciec. – Mamy spotkanie z firmą , która może dać duże zyski. Nie czekaj na mnie z kolacją kochanie- zwrócił się do mamy.
-W porządku- odpowiedziała mu i uśmiechnęła się. – Kas- zwróciła się do mnie. Jakby to było potrzebne. – Będę dziś potrzebować Twojej pomocy. Pomagam pani Kiskiej w przygotowaniu koncertu charytatywnego.
-I co ja mam z tym wspólnego? – spytałam od niechcenia.
-Pomyślałam sobie że może byś wystąpiła, masz świetny głos do tego nie wstydzisz się występować publicznie. Hm.. właściwie to chodziło mi o to aby ktoś porozwieszał ogłoszenia. To już w tą sobotę. Zastanów się nad występem. Przydałoby się więcej chętnych. Może Eryk ? Przecież on gra na gitarze. Mógłby coś zagrać a Ty byś zaśpiewała. Pogadaj z nim - mama wyglądała na podekscytowaną.
-Dobrze zobaczę co da się zrobić- odpowiedziałam, chociaż nie miałam najmniejszego zamiaru by to zrobić. Jak mogę pójść do Eryka po tym jak się wczoraj do niego przykleiłam? Nie. Nie uważałam żeby to mógł być dobry pomysł.
-Kochanie czy Ty mnie w ogóle słuchasz ? – usłyszałam nagle głos taty. – Pytałem czy podwieźć Cię do szkoły?
-Och, przepraszam tato. Zamyśliłam się. Nie dzięki, przejdę się.
-Jak chcesz- rzucił Michał.- Ja jadę z tatą. Nie mam dziś ochoty jechać autobusem.
Kiwnęłam głową po czym wstałam i zaczęłam się zbierać. Mama zmywała naczynia, potem nie będzie czasu. Jak zwykle cały dzień po za domem. Tylko weekendy razem. Chociaż z drugiej strony to się cieszę, wole być sama. A w ten weekend ? Koncert! I z kim ja go spędzę? Mój chłopak się mnie nie interesuje, za to Eryk… Nie to zły pomysł. Pożegnałam się z mamą, założyłam czarne sandały na lekkim obcasie po czym wyszłam z domu. Słońce świeciło bardzo mocno, prosto w moje oczy. Mogłam wziąć okulary przeciwsłoneczne- pomyślałam. Ale nie chciało mi się wracać. Był lekki wiatr, który rozwiewał włosy ale i ochładzał co było wspaniałe. Do szkoły szłam piętnaście minut. A potem? Cóż znajomi, znajomi i znajomi… musiałam się przygotować do tego ze zaczną o wszystko wypytywać.
Jak minął weekend? Jak Ci się układa z Twoim chłopakiem? Co z Twoim przyjacielem?
Eryk? A co ich obchodzi Eryk? Przecież po za przyjaźnią nic nas nie łączy. W porządku, mogę odpowiadać. Nie zawsze trzeba mówić prawdę. Budynek szkoły był duży, ale nie ogromny. Był to prostokątny projekt, wykonany z czerwonej cegły. Obok znajdowało się boisko do piłki nożnej i ręcznej. Za szkołą do siatki. Obok budynku stała hala sportowa, jako ze szkoła miała około czterdziestu lat to hala trzy. Wejście było od strony ulicy; Miękkiej, nad wejściem wisiała Tablica; Szkoła im. A. Mickiewicza w Kerno. O tak, Kerno to miejscowość w której mieszkam. Skąd ta nazwa? Nie wiem. Leży ona koło Wrocławia.
Weszłam do szkoły, przywitały mnie zielone ściany oraz kafelki. Nie było uczniów. Lekcja się zaczęła! Wyjęłam zegarek i zauważyłam ze spóźniłam się dziesięć minut. Czy opłaca się teraz iść do klasy? Czy w ogóle opłaca się iść na lekcje? Może warto zrobić jeszcze jeden dzień wolnego? Nie to był zły pomysł, ale na pierwszą lekcje nie zamierzałam iść, to tylko historia. Wyszłam z powrotem na dwór i poszłam do sklepu. Kupiłam sobie bułki i cole. Oczywiście nie mogłam wyjść bez rozmowy z ekspedientką.
-A Ty nie na lekcjach Kas?- nie wiem co ją to obchodziło.
-Nie mam pierwszej lekcji- skłamałam. Nic jej do tego.
-W takim razie w porządku- nie wyglądała na przekonaną. – Pamiętaj tylko ze wagary mogą się źle kończyć.
-Ja nie wagaruje!- krzyknęłam.
-Dobrze, dobrze. A wiesz może jak tam przygotowania do koncertu? Myślę że powinny być ogłoszenia bo część ludzi o niczym nie wiem.
-Spokojnie, dziś je będę rozwieszać. Mogłabym jedno na pani sklepie?- zapytałam z fałszywym uśmiechem. Ta kobieta zdecydowanie nie powinna się mieszać w nie Swoje sprawy.
- Ależ oczywiście kochanie.
Pożegnałam się i poszłam do pobliskiego parku. Miałam pół godziny do drugiej lekcji, wiec wyjęłam książkę „Plotkara 3” i zaczęłam czytać. Była to książka Cecily von Ziegesar, opowiadała o grupie nastolatków, którzy byli bogaci i myśleli że wszystko im wolno. Pili, palili i zachowywali się nie przyzwoicie. Mieli również zwykłe problemy jak zdrady i dostanie się do colleg’u. Ale co ja będę wam opowiadać? Przeczytajcie sami!
Po pół godzinie zaczęłam iść do szkoły, przyszłam na przerwie. Uczniowie siedzieli na ławkach, schodach, chodzili albo stali rozmawiając ze sobą. Zapewne opowiadając sobie co się działo w weekend. Poszłam pod klasę w której miałam mieć następną lekcje; matematykę i spotkałam moich znajomych.
-Hej – powitała mnie Bożena. Była to niska brunetka o piwnych oczach. Kuzynka mojego chłopaka –jak twierdzili, jak również moja przyjaciółka.
-Hej – przywitałam się . Zaraz otoczyły nas dziewczyny i zaczęły gadać jedna przez drugą. Chwile później podeszła do nas Amelia- moja najlepsza przyjaciółka. Zabrała mnie od reszty dziewczyn i usiadłyśmy pod klasą.
-Jak Ci minął weekend? – zapytała. –Nie wchodziłaś na gadu więc nie miałyśmy okazji po pisać.
-W porządku – odparłam z wymuszonym uśmiechem. – A Tobie ?
-Świetnie! Czekaj tylko jak Ci opowiem kogo poznałam. – zadzwonił dzwonek a ona mimo to mówiła. – Nazywa się Filip. Wpadłam na niego jak byłam na zakupach i spodobaliśmy sobie. Ma siedemnaście lat i jest mega przystojny!
- To cudownie, cieszę się Twoim szczęściem- weszłyśmy do klasy gdyż nauczycielka już przyszła. Usiadłyśmy w ławce przy oknie prawie na końcu, zawsze zajmowałyśmy to miejsce.
- Dzień dobry – przywitała się. – Dziś poćwiczymy układy równań. Otwórzcie podręczniki i zaczynamy. Jako że ani ja, ani Amelia nie miałyśmy książek, bo ona zapomniała a ja już większości nie nosiłam pożyczyłyśmy od kolegów. – Robimy zadanie siódme ze strony sto czterdziestej ósmej. No to kto pierwszy do tablicy?
I oczywiście poszła Bożena, jak zawsze. Potem chłopcy i inne dziewczyny.
-Co się dzieje?- Spytała Amelia.- Jesteś jakaś nie w humorze.
-Nic się nie dzieje- odrzekłam przyjaciółce. – Po prostu tak wyszło.
-Przecież ja Cię dobrze znam, mów zaraz co się dzieje.
-Amelia i Kasandra! Przestańcie rozmawiać bo dostaniecie uwagi.
-Przepraszamy- jęknęłam.
Wiec siedziałyśmy w milczeniu. Wszyscy na tablicy rozwiązywali zadania, a ja w zeszycie nie miałam zapisanego nic. Nie chciało mi się. Amelia pisała kilka przykładów, ale tez nie wszystkie.
Zastanawiałam się czy pójść dziś porozmawiać z Erykiem, gdy Amelia podsunęła mi kartkę. Przeczytałam ją.
Kas, przede mną nie możesz udawać, że coś jest nie tak. Jesteśmy przyjaciółkami i mam prawo wiedzieć. Zwłaszcza, że widzę iż coś Cię gryzie. Powiedz, poczujesz się lepiej.
Westchnęłam. Ona znała mnie lepiej niż ja siebie samą, znałyśmy się od trzech lat a wiedziałyśmy o sobie tyle jak byśmy się znały całe życie. Musiałam jej powiedzieć.
Chodzi o Dawida i Eryka. Szczegóły później.
Odpisałam i podałam jej kartkę. Skinęła mi głową na znak zgody. Resztę lekcji przesiedziałyśmy w milczeniu. Dalej nic nie napisałam.
Po wyjściu z klasy poszłyśmy na dwór. Jako że było gorąco, wszyscy tam spędzali przerwy. Usiadłyśmy na murku koło fontanny, która znajdowała się między budynkiem szkoły a boiskami.
-No to opowiadaj- powiedziała Amelia.
-No to… wczoraj chciałam się spotkać z Dawidem- zaczęłam.- Pisałam do niego ale jak to on spławił mnie mówiąc ze musi gdzieś jechać. Po południu mama poprosiła abym poszła do sklepu, i widziałam go z kolegami. Nawet nie podszedł się przywitać!
-Może Cie nie widział?
-Och dobrze wiesz że widział. Już od dłuższego czasu tak robi przecież. No nic. Potem wpadłam na Eryka. Powiedziałam mu co się stało, a on mnie objął i poszliśmy tak do domu. Zebyś widziała mine Dawida jak nas zobaczył! Jednak w ogóle nie zareagował. Poszliśmy z Erykiem do mnie. Siedzieliśmy a ja zaczęłam płakać. On mnie wziął na kolana, przytulił i mówił ze powinnam z nim zerwać bo tylko mnie krzywdzi. A ja tak siedziałam i przytulałam się do niego! Możesz w to uwierzyć? Kleiłam się jak jakaś idiotka. A najgorsze jest to, że go prawie pocałowałam! Brakowało tylko kilku sekund nie myślenia i by był. W końcu zdenerwowałam się na siebie i tak delikatnie ale jednak. Wyrzuciłam go za drzwi. Teraz jest mi strasznie głupio.
-Myślę, że powinnaś iść do niego i pogadać.
-Nie wiem. Boje się ze nie będzie chciał ze mną gadać.
-A ja wiem, że będzie chciał, bo jesteście przyjaciółmi. Musisz spróbować.
-Zastanowię się. I tak musze go zapytać czy zechce grać na koncercie, bo mama kazała. A propos koncertu, musze rozwiesić dziś ogłoszenia. Może chcesz mi pomóc?
-Dziś? Nie bardzo mogę. Rodzice wymyślili żeby spędzać więcej czasu razem i mamy jechać nad jezioro. Przepraszam.
-Nic nie szkodzi. Poradzę sobie.- zadzwonił dzwonek.
-Albo poproś Eryka! Na pewno się zgodzi. Pogadacie sobie – Uśmiechnęła się. – Chodźmy na lekcje.
Nie odpowiedziałam nic. Zresztą co mogłam powiedzieć? Przecież wiedziała, że i tak pójdę. Poszłyśmy na lekcje i już do końca zajęć, nie wracałyśmy do tego tematu.
Rozległo się pukanie do drzwi. Nie zareagowała a po chwili ktoś powtórzył czynność.
-Kasandro - usłyszałam. Mama.
-Już wstaje -odrzekłam.
Pomimo wypowiedzianych słów podniosłam się po pięciu minutach. Zastanawiałam się w co się ubrać. Wzięłam krótką zielono-czarną spodniczkę w kratkę, a do tego białą koszulkę z kotem. Poszłam pod prysznic i po piętnastu minutach zeszłam na dół. Cała rodzina już była; mama, tata a nawet Michał.
- Cześć Kas! – krzyknął do mnie. Uśmiechnęłam się tylko. Nie miałam ochoty na rozmowę.
- Mam dziś mecz! – ekscytował się. – Trener powiedział że jak zagram dobrze to dołączę do drużyny! Czy to nie super?
- Taa - mruknęłam. Nie zwracałam na niego uwagi, mimo to cieszyłam się ze mu się udało. Marzył o tym od zawsze, tylko ja nie miałam takiego entuzjazmu jak on. Nalałam sobie mleko i wrzuciłam płatki. Właściwie to nie byłam głodna, więc wzięłam bardzo mało. Po pięciu minutach byłam już gotowa do wyjścia. Tylko poczekać na Michała.
-Dziś wrócę później – rzekł mój ojciec. – Mamy spotkanie z firmą , która może dać duże zyski. Nie czekaj na mnie z kolacją kochanie- zwrócił się do mamy.
-W porządku- odpowiedziała mu i uśmiechnęła się. – Kas- zwróciła się do mnie. Jakby to było potrzebne. – Będę dziś potrzebować Twojej pomocy. Pomagam pani Kiskiej w przygotowaniu koncertu charytatywnego.
-I co ja mam z tym wspólnego? – spytałam od niechcenia.
-Pomyślałam sobie że może byś wystąpiła, masz świetny głos do tego nie wstydzisz się występować publicznie. Hm.. właściwie to chodziło mi o to aby ktoś porozwieszał ogłoszenia. To już w tą sobotę. Zastanów się nad występem. Przydałoby się więcej chętnych. Może Eryk ? Przecież on gra na gitarze. Mógłby coś zagrać a Ty byś zaśpiewała. Pogadaj z nim - mama wyglądała na podekscytowaną.
-Dobrze zobaczę co da się zrobić- odpowiedziałam, chociaż nie miałam najmniejszego zamiaru by to zrobić. Jak mogę pójść do Eryka po tym jak się wczoraj do niego przykleiłam? Nie. Nie uważałam żeby to mógł być dobry pomysł.
-Kochanie czy Ty mnie w ogóle słuchasz ? – usłyszałam nagle głos taty. – Pytałem czy podwieźć Cię do szkoły?
-Och, przepraszam tato. Zamyśliłam się. Nie dzięki, przejdę się.
-Jak chcesz- rzucił Michał.- Ja jadę z tatą. Nie mam dziś ochoty jechać autobusem.
Kiwnęłam głową po czym wstałam i zaczęłam się zbierać. Mama zmywała naczynia, potem nie będzie czasu. Jak zwykle cały dzień po za domem. Tylko weekendy razem. Chociaż z drugiej strony to się cieszę, wole być sama. A w ten weekend ? Koncert! I z kim ja go spędzę? Mój chłopak się mnie nie interesuje, za to Eryk… Nie to zły pomysł. Pożegnałam się z mamą, założyłam czarne sandały na lekkim obcasie po czym wyszłam z domu. Słońce świeciło bardzo mocno, prosto w moje oczy. Mogłam wziąć okulary przeciwsłoneczne- pomyślałam. Ale nie chciało mi się wracać. Był lekki wiatr, który rozwiewał włosy ale i ochładzał co było wspaniałe. Do szkoły szłam piętnaście minut. A potem? Cóż znajomi, znajomi i znajomi… musiałam się przygotować do tego ze zaczną o wszystko wypytywać.
Jak minął weekend? Jak Ci się układa z Twoim chłopakiem? Co z Twoim przyjacielem?
Eryk? A co ich obchodzi Eryk? Przecież po za przyjaźnią nic nas nie łączy. W porządku, mogę odpowiadać. Nie zawsze trzeba mówić prawdę. Budynek szkoły był duży, ale nie ogromny. Był to prostokątny projekt, wykonany z czerwonej cegły. Obok znajdowało się boisko do piłki nożnej i ręcznej. Za szkołą do siatki. Obok budynku stała hala sportowa, jako ze szkoła miała około czterdziestu lat to hala trzy. Wejście było od strony ulicy; Miękkiej, nad wejściem wisiała Tablica; Szkoła im. A. Mickiewicza w Kerno. O tak, Kerno to miejscowość w której mieszkam. Skąd ta nazwa? Nie wiem. Leży ona koło Wrocławia.
Weszłam do szkoły, przywitały mnie zielone ściany oraz kafelki. Nie było uczniów. Lekcja się zaczęła! Wyjęłam zegarek i zauważyłam ze spóźniłam się dziesięć minut. Czy opłaca się teraz iść do klasy? Czy w ogóle opłaca się iść na lekcje? Może warto zrobić jeszcze jeden dzień wolnego? Nie to był zły pomysł, ale na pierwszą lekcje nie zamierzałam iść, to tylko historia. Wyszłam z powrotem na dwór i poszłam do sklepu. Kupiłam sobie bułki i cole. Oczywiście nie mogłam wyjść bez rozmowy z ekspedientką.
-A Ty nie na lekcjach Kas?- nie wiem co ją to obchodziło.
-Nie mam pierwszej lekcji- skłamałam. Nic jej do tego.
-W takim razie w porządku- nie wyglądała na przekonaną. – Pamiętaj tylko ze wagary mogą się źle kończyć.
-Ja nie wagaruje!- krzyknęłam.
-Dobrze, dobrze. A wiesz może jak tam przygotowania do koncertu? Myślę że powinny być ogłoszenia bo część ludzi o niczym nie wiem.
-Spokojnie, dziś je będę rozwieszać. Mogłabym jedno na pani sklepie?- zapytałam z fałszywym uśmiechem. Ta kobieta zdecydowanie nie powinna się mieszać w nie Swoje sprawy.
- Ależ oczywiście kochanie.
Pożegnałam się i poszłam do pobliskiego parku. Miałam pół godziny do drugiej lekcji, wiec wyjęłam książkę „Plotkara 3” i zaczęłam czytać. Była to książka Cecily von Ziegesar, opowiadała o grupie nastolatków, którzy byli bogaci i myśleli że wszystko im wolno. Pili, palili i zachowywali się nie przyzwoicie. Mieli również zwykłe problemy jak zdrady i dostanie się do colleg’u. Ale co ja będę wam opowiadać? Przeczytajcie sami!
Po pół godzinie zaczęłam iść do szkoły, przyszłam na przerwie. Uczniowie siedzieli na ławkach, schodach, chodzili albo stali rozmawiając ze sobą. Zapewne opowiadając sobie co się działo w weekend. Poszłam pod klasę w której miałam mieć następną lekcje; matematykę i spotkałam moich znajomych.
-Hej – powitała mnie Bożena. Była to niska brunetka o piwnych oczach. Kuzynka mojego chłopaka –jak twierdzili, jak również moja przyjaciółka.
-Hej – przywitałam się . Zaraz otoczyły nas dziewczyny i zaczęły gadać jedna przez drugą. Chwile później podeszła do nas Amelia- moja najlepsza przyjaciółka. Zabrała mnie od reszty dziewczyn i usiadłyśmy pod klasą.
-Jak Ci minął weekend? – zapytała. –Nie wchodziłaś na gadu więc nie miałyśmy okazji po pisać.
-W porządku – odparłam z wymuszonym uśmiechem. – A Tobie ?
-Świetnie! Czekaj tylko jak Ci opowiem kogo poznałam. – zadzwonił dzwonek a ona mimo to mówiła. – Nazywa się Filip. Wpadłam na niego jak byłam na zakupach i spodobaliśmy sobie. Ma siedemnaście lat i jest mega przystojny!
- To cudownie, cieszę się Twoim szczęściem- weszłyśmy do klasy gdyż nauczycielka już przyszła. Usiadłyśmy w ławce przy oknie prawie na końcu, zawsze zajmowałyśmy to miejsce.
- Dzień dobry – przywitała się. – Dziś poćwiczymy układy równań. Otwórzcie podręczniki i zaczynamy. Jako że ani ja, ani Amelia nie miałyśmy książek, bo ona zapomniała a ja już większości nie nosiłam pożyczyłyśmy od kolegów. – Robimy zadanie siódme ze strony sto czterdziestej ósmej. No to kto pierwszy do tablicy?
I oczywiście poszła Bożena, jak zawsze. Potem chłopcy i inne dziewczyny.
-Co się dzieje?- Spytała Amelia.- Jesteś jakaś nie w humorze.
-Nic się nie dzieje- odrzekłam przyjaciółce. – Po prostu tak wyszło.
-Przecież ja Cię dobrze znam, mów zaraz co się dzieje.
-Amelia i Kasandra! Przestańcie rozmawiać bo dostaniecie uwagi.
-Przepraszamy- jęknęłam.
Wiec siedziałyśmy w milczeniu. Wszyscy na tablicy rozwiązywali zadania, a ja w zeszycie nie miałam zapisanego nic. Nie chciało mi się. Amelia pisała kilka przykładów, ale tez nie wszystkie.
Zastanawiałam się czy pójść dziś porozmawiać z Erykiem, gdy Amelia podsunęła mi kartkę. Przeczytałam ją.
Kas, przede mną nie możesz udawać, że coś jest nie tak. Jesteśmy przyjaciółkami i mam prawo wiedzieć. Zwłaszcza, że widzę iż coś Cię gryzie. Powiedz, poczujesz się lepiej.
Westchnęłam. Ona znała mnie lepiej niż ja siebie samą, znałyśmy się od trzech lat a wiedziałyśmy o sobie tyle jak byśmy się znały całe życie. Musiałam jej powiedzieć.
Chodzi o Dawida i Eryka. Szczegóły później.
Odpisałam i podałam jej kartkę. Skinęła mi głową na znak zgody. Resztę lekcji przesiedziałyśmy w milczeniu. Dalej nic nie napisałam.
Po wyjściu z klasy poszłyśmy na dwór. Jako że było gorąco, wszyscy tam spędzali przerwy. Usiadłyśmy na murku koło fontanny, która znajdowała się między budynkiem szkoły a boiskami.
-No to opowiadaj- powiedziała Amelia.
-No to… wczoraj chciałam się spotkać z Dawidem- zaczęłam.- Pisałam do niego ale jak to on spławił mnie mówiąc ze musi gdzieś jechać. Po południu mama poprosiła abym poszła do sklepu, i widziałam go z kolegami. Nawet nie podszedł się przywitać!
-Może Cie nie widział?
-Och dobrze wiesz że widział. Już od dłuższego czasu tak robi przecież. No nic. Potem wpadłam na Eryka. Powiedziałam mu co się stało, a on mnie objął i poszliśmy tak do domu. Zebyś widziała mine Dawida jak nas zobaczył! Jednak w ogóle nie zareagował. Poszliśmy z Erykiem do mnie. Siedzieliśmy a ja zaczęłam płakać. On mnie wziął na kolana, przytulił i mówił ze powinnam z nim zerwać bo tylko mnie krzywdzi. A ja tak siedziałam i przytulałam się do niego! Możesz w to uwierzyć? Kleiłam się jak jakaś idiotka. A najgorsze jest to, że go prawie pocałowałam! Brakowało tylko kilku sekund nie myślenia i by był. W końcu zdenerwowałam się na siebie i tak delikatnie ale jednak. Wyrzuciłam go za drzwi. Teraz jest mi strasznie głupio.
-Myślę, że powinnaś iść do niego i pogadać.
-Nie wiem. Boje się ze nie będzie chciał ze mną gadać.
-A ja wiem, że będzie chciał, bo jesteście przyjaciółmi. Musisz spróbować.
-Zastanowię się. I tak musze go zapytać czy zechce grać na koncercie, bo mama kazała. A propos koncertu, musze rozwiesić dziś ogłoszenia. Może chcesz mi pomóc?
-Dziś? Nie bardzo mogę. Rodzice wymyślili żeby spędzać więcej czasu razem i mamy jechać nad jezioro. Przepraszam.
-Nic nie szkodzi. Poradzę sobie.- zadzwonił dzwonek.
-Albo poproś Eryka! Na pewno się zgodzi. Pogadacie sobie – Uśmiechnęła się. – Chodźmy na lekcje.
Nie odpowiedziałam nic. Zresztą co mogłam powiedzieć? Przecież wiedziała, że i tak pójdę. Poszłyśmy na lekcje i już do końca zajęć, nie wracałyśmy do tego tematu.
niedziela, 18 sierpnia 2013
Część 1
Tak, tak. Dobrze myślicie. Kasandra to ja. Zwykła nastolatka z problemami. Nawet z rodzicami.
-Kas, przyjdź do mnie! – wołała dalej moja mama, Oliwia.
Miałam piętnaście lat, oboje rodziców i starszego brata Michała. Ale nie byłam do końca szczęśliwa, nawet pomimo tego, że miałam wspaniałego chłopaka. Ale o tym później, teraz musze zmierzyć się z mamą.
-Już idę. – odkrzyknęłam i odeszłam od komputera, zostawiając na gadu-gadu znajomych.
Widzicie, miałam znajomych więc byłam normalna. Przynajmniej sprawiałam takie wrażenie. Wyszłam z pokoju i długim, ciemnym korytarzem przeszłam do salonu. Pokój był nie wielki, oświetlany jednym oknem. Ściany były w kolorze błękitnym, a dywan zielonym. Meble ustosunkowane do nich, stały pod jedną ścianą. Na środku pokoju stał stolik, a przy nim kanapa ze skóry. Nie było tu wiele rzeczy, ale świetnie to wyglądało.
-Kas, miałaś zrobić pranie. – wypomniała mi mama.
-Jak to ja? Teraz kolej Michała! – odpowiedziałam jej.
-W porządku, nie będę się kłócić, sama to zrobię a Ty pójdziesz do sklepu, potrzebuje kilku rzeczy.
-No dobra. – mruknęłam.
Mieliśmy z bratem oraz mamą podzielone obowiązki. Rzecz jasna, nikt tego nie przestrzegał. Taty to nie obowiązywało, bo całe dnie spędzał w pracy. Był biznesmenem, pracował w dużej firmie. Mama zajmowała się organizacją różnych imprez charytatywnych, zbiórką pieniędzy na chore dzieci, wolontariatem a także wieloma innymi sprawami.
Jako, że byłam jej córką musiałam często pomagać. Nie przeszkadzało mi to, i tak miałam mnóstwo wolnego czasu.
Mama przekazała mi co mam kupić i wyszłam z domu. Słońce grzało bardzo mocno- dobrze że wzięłam okulary przeciwsłoneczne. Nie dziwiłam się takiej pogodzie, w końcu był to początek czerwca. Wyszłam z podwórka i skręciłam w lewą stronę, szłam chodnikiem, na szczęście w cieniu, który padał z drzew.
Koło południa zadzwoniłam do Dawida. To mój chłopak. Zaproponowałam mu spotkanie, bo nie widzieliśmy się już jakiś czas. Było mi z tego powodu źle. Tęskniłam za nim. Ale gdy rozmawialiśmy, jak zwykle się wykręcił czymś rzekomo ważnym. Nie powiedział o co chodziło.
Nagle serce zaczęło mi walić coraz szybciej. To on! – krzyczało.
I to był on. Stał po drugiej stronie ulicy i rozmawiał z kolegami. Znowu. Odwrócił się akurat w tym momencie, kiedy ja przystałam. Pomachałam mu a on… odwrócił się do kolegów!
Znowu to samo. Kompletnie mnie zignorował. Zamiast przyjść się chociaż przywitać, to olał mnie. Od dłuższego czasu już tak robił. To strasznie bolało, ale co mogłam poradzić? Poszłam dalej, smutna i zrozpaczona. Jak on mógł? Przecież się kochaliśmy, to nie powinno tak być. Powinien chociaż się przywitać! Ale skoro on woli kolegów to co będzie sobie zawracał głowę jakąś głupią dziewczyną? Zresztą tyle ich za nim lata, że pewnie może mieć każdą. Powinnam się tym nie przejmować. Ale przejmowałam, to było nie do zniesienia.
Nim się obejrzałam byłam już przy sklepie. „ U Doti” jak głosiła nazwa, wszyscy tak mówili na panią Dorotę i tak nazwała sklep. Weszłam do środka. Była ona ładną kobietą, choć już nie tak młodą. Miała męża, oraz dwójkę dzieci, którzy byli już na studiach, ale często ją odwiedzali.
Poszłam wybrać potrzebne produkty; jajka, mleko, mąkę, cukier itd. Potem poszłam do kasy, aby zapłacić.
-Dzień dobry pani. – powiedziałam uprzejmie.
-Och witaj Kasandro. – uśmiechnęła się promiennie.
Zapakowała mi zakupy i wydała resztę.
-Co słychać u pani Oliwi? Dawno jej nie widziałam.
-Mama jest trochę zajęta, ma kilka spraw do załatwienia, dlatego ciągle przesyła mnie.
Nie żeby mi się to nie podobało, bo lubię spacerować.
-No tak, te sprawy charytatywne. Słyszałam, że działa jako wolontariuszka w domu dziecka.
-Tak to prawda. – potwierdziłam.
-Jest wspaniała! Nie każdy zrobił by takie coś. Och jakież ona ma dobre serce. Masz wspaniałą matkę.
Uśmiechała się szeroko i wpatrywała we mnie.
-Tak, chyba tak. Wie pani musze już iść.
-Ależ oczywiście dziecko. Do widzenia. Pozdrów mamę.
-Oczywiście, że pozdrowię. Do widzenia.
I wyszłam. Sklep znajdował się koło szkoły, więc teraz widziałam jak chłopcy grali na boisku w piłkę nożną.
Słońce grzało nie miłosiernie, było mi strasznie gorąco. Ruszyłam do domu. Nie chciałam już rozmyślać o Dawidzie. Miałam go naprawdę dość. To dlaczego z nim nie zerwałam? Czy dlatego, że go kocham? Ale czy ja go kocham skoro mam wątpliwości? Może jestem z nim z przyzwyczajenia?
To by się zgadzało. Nie chce z nim zerwać, bo boje się być sama. Wole mieć kogoś i być źle traktowana, niż być sama. Nie radzę sobie z tym.
Dobra, koniec rozmyślania o nim. Jest weekend i powinnam go miło spędzić, chociaż to już była niedziela i właściwie to koniec weekendu.
Szłam, szłam patrząc w ziemię i nagle znalazłam się w czyichś ramionach. O boże!
-Przepraszam – powiedziałam za nim podniosłam wzrok.
-Nie szkodzi mała. – odpowiedział mi znajomy głos. Spojrzałam na niego. Uśmiechał się.
-Eryk! – wykrzyknęłam.
-Tak to ja. – uśmiechał się słodko.
Eryk to był mój przyjaciel. Był wyższy o de mnie także sięgałam mu tylko do ramienia, brunet o wspaniałych zielonych oczach. Wspaniała budowa ciała, była spowodowana tym, że Eryk ćwiczył. Biegał, ale i korzystał z siłowni.
-Co słychać? – zagadnęłam go.
-A właśnie byłem u Ciebie, ale Twoja mama powiedziała, że poszłaś do sklepu to poszedłem też, bo nie chciało mi się czekać. Chciałem pożyczyć książkę.
Dwa lata starszy, uczył się we Wrocławiu, w szkole do której chciałam iść po gimnazjum. Był w technikum informatycznym.
-Jasne, nie ma sprawy.
Poszliśmy do domu, on mnie obejmował. Chciałam się odsunąć, ale trzymał mnie za mocno. Wziął o de mnie torbę z zakupami.
-To jak, powiesz mi teraz co się stało czy później?
-Co? Nic się nie stało.
-Kas, znam Cię lepiej niż Ty siebie samą i widzę, że coś jest nie tak. Mów mi tu i to zaraz.
-Dawid. – powiedziałam.
-Wiedziałem. Zawsze on. Przysięgam zrobię mu krzywdę jeżeli będzie Cię dalej ranił!
Był zdenerwowany, a mi zaczęły płynąć łzy.
-O boże. Mała, przepraszam.
Zatrzymał się i przytulił mnie do siebie. Nawet nie zauważył, że po drugiej stronie ulicy był Dawid, ale ja zauważyłam. Stał tam nadal i patrzył się na nas. Nie przejęłam się tym, to przez niego płakałam.
-Kiedy szłam do sklepu, nawet do mnie nie podszedł. Zobaczył mnie i odwrócił się do kolegów. Widać kto jest ważniejszy, ma mnie gdzieś. Nawet teraz na nas patrzy i nic. Nie obchodzi go co robie.
-On tam jest?! Idę do niego!
-Nie, Eryk proszę. To nic nie da, proszę.
Naprawdę chciał iść. Ale nie poszedł. Poprowadził mnie dalej, do domu.
-Dziękuje – szepnęłam.
Resztę drogi do domu przeszliśmy w milczeniu. W domu Eryk zaniósł zakupy do kuchni, a ja miałam iść do siebie i poczekać na niego.
-Lepiej żeby nikt Cie nie widział w takim stanie.
Mówił i miał rację. Poszłam do pokoju i usiadłam na podłodze. Tylko tam było miejsce, bo na łóżku i biurku leżały porozrzucane ubrania, a krzesło miał zająć Eryk.
Uspokoiłam się już trochę, ale mimo to nie przestałam płakać. Przyszedł Eryk i tak jak przewidziałam usiadł na krześle. Ja siedziałam kawałek od niego, pod ścianą.
-Jak się czujesz? – zapytał.
Spojrzałam na niego. To wystarczyło.
-Och, tak głupie pytanie.
Wstał i podszedł do mnie. Złapał mnie za rękę i pociągnął do góry. Spojrzałam na niego pytająco, a on poprowadził mnie za sobą i zmusił do tego, abym usiadła mu na kolanach. Przytulił mnie i pozwolił mi płakać.
-Słuchaj mała – odezwał się cicho. Mówił mi prosto do ucho, bo głowę miałam opartą o jego ramię. – Wiem, że jest Ci ciężko. On Cię źle traktuje, chociaż nie powinien. Najlepszym wyjściem będzie jeśli się rozstaniecie.
Spróbowałam się od niego odsunąć, ale przetrzymał mnie mocniej.
-Tak wiem, że nie chcesz tego ale tylko popatrz co on Ci robi! Bez niego byłoby lepiej. Sama mi mówiłaś, że Twoje przyjaciółki radzą Ci to samo. Powinnaś ich posłuchać, przecież one chcą dla ciebie dobrze. No i ja też.
Uspokoiłam się już na tyle, że nie płakałam. Mimo to nie odeszłam od Eryka. Podniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy. Nie zobaczyłam w nich nic oprócz troski. On naprawdę się o mnie martwił. W końcu byliśmy przyjaciółmi, co nie?
-Będzie dobrze skarbie. – powiedział do mnie.
Przysunęłam się do niego, tak że nasze usta znajdowały się o kilka milimetrów.
Co ja wyprawiam? Właśnie mam zamiar pocałować najlepszego przyjaciela. Przecież to może wszystko zniszczyć.
Przesunęłam się tak, że dotykałam ustami jego warg, ale nie pocałowałam go. Jednak wiedziałam, że zaraz to zrobię.
Dawid. Ta jedna myśl mnie powstrzymała.
Odskoczyłam od niego jak poparzona. Już nie siedziałam na jego kolanach, ale zaczęłam krążyć po pokoju. Muszę się uspokoić. Mało brakowała, a zdradziłabym mojego chłopaka. Jasne, on mnie rani, ale to nie jest powód dla którego miałabym i ja to robić. Chociaż może gdybym to zrobiła to zaczął by mnie lepiej traktować.
Nie. Nie zrobiłabym tego. Nie mogę.
Eryk siedział w milczeniu. Ja też nic nie mówiłam. Nagle poczułam, że musze to zrobić.
-A zapomniałabym, że przyszedłeś po książkę. No już gdzie ona jest. – szukałam czegoś, nawet nie wiedziałam czego. Chciałam tylko czymś zająć ręce. Spanikowałam. – No naprawdę nie wiem. Zaraz ci ją dam i będziesz mógł iść. Pewnie ci się śpieszy albo coś. No nie mam pojęcia gdzie ona jest…
-Daj spokój – przerwał mi – jak tak bardzo chcesz, abym poszedł to już mnie nie ma.
Był urażony. Podszedł do mnie, pocałował w policzek po czym już go nie było.
Odetchnęłam z ulgą, jednocześnie zastanawiając się co ja zrobiłam. Przecież go wyrzuciłam! Nie dość, że sama pchałam mu się w ramiona to jeszcze zrobiłam takie coś.
Hej ! Dodawałam już to opowiadanie w necie, więc jeśli gdzieś je znajdziecie to nie osądzajcię, że ukradłam, po prostu dodaje na kolejnej stronie.
Mam nadzieje, że się spodoba, liczę na szczerą opinie ;))
Subskrybuj:
Posty (Atom)